Ik ben Veronika, van oorsprong een Russische, 35 jaar geleden in mijn eentje verhuisd naar Nederland. Mijn moeder woont in Australië, mijn vader in Rusland, en mijn man en volwassen kinderen gelukkig hier in Nederland. Hoewel ik stevig geworteld ben in mijn nieuwe land, zal ik toch voor altijd een stukje Rusland met mij meedragen. Dat kan zowel vreugde als verdriet geven.
Moet het leven betekenis hebben? Ik weet het niet. We vragen er niet om geboren te worden en we gaan allemaal dood. Ik wil elk geval kunnen genieten van de kleine dingen (wat steeds beter lukt) en aan het eind van mijn leven nergens spijt van hebben.
Ik lees heel veel en vind het moeilijk een favoriet boek te kiezen. Ik noem graag De Meester en Margarita van Mikhail Bulgakov. De schrijver weeft drie verhaallijnen door elkaar: een bezoek van Satan en zijn handlangers aan Moskou in de jaren dertig (vrolijke en fantasierijke satire), het liefdesverhaal van de Meester en Margarita (droevig en prachtig) en de alternatieve vertelling van de laatste dagen van Christus op aarde (zo geïnspireerd alsof de schrijver erbij was).
Favoriete muziek is ook al zo lastig. Ik word iedere keer tot tranen geroerd door Erbarme dich en Aus Liebe, twee prachtige aria’s uit Matthaüs-Passion van J.S. Bach. Ik houd ook van pianomuziek, Chopin is een van mijn favorieten, er zit zo veel gevoel en passie in zijn muziek. Zijn nocturnes hoor ik heel graag, vroeger speelde mijn opa die (o.a.) in het huis van hem en mijn oma waar ik als kind een tijdje heb gewoond.
