Mijn naam is Wim. Ik ben van 1984 tot ± 2020 werkzaam geweest als ‘foto-reporter’ zoals ik dat in het buitenland graag noemde. Verslaggever met beelden. Autodidact, vijf jaar psychologie als vooropleiding, niet afgestudeerd in 1980. Docent taalexpressie geworden als tussenfase.
Wanneer er contact is met mensen, met situaties om me heen, met dieren en dingen (planten) voel ik het leven stromen, ook al schrijnt het weleens. Enorm enthousiast ben ik over raak taalgebruik, ook in de krant. “Taal is er om dichtbij te komen”, heeft ooit een taaldocent mij geleerd.
Erg genoten van Konstantin Paustovski’s boeken (waaronder de zes delen Het verhaal van mijn leven). Heb ook in zijn voetsporen gereisd, in Oekraïne en Rusland in 2002, 2004 en 2008. Overigens, Cees Nooteboom’s Verleden als eigenschap (kronieken 1961-1968) is ook niet mis. Verder lees ik graag gezichten (dit is geen verschrijving). En ook poëzie. Meer en meer hou ik van stilte. Zet niettemin ook weleens klassieke muziek op. En meeslepende klanken uit de Balkan gaan er in als koek.
